Geçmiş Zamanlardan Bir Bayram Yazısı

                Vaktiyle çalıştığım kurum bünyesinde edebiyatla ilgilenen arkadaşlardan oluşan bir kulüp kurmuştuk. Zaman zaman kulüp için yazılar yayınlardım. O dönemde yazıp sakladığım bir bayram yazısını paylaşmak istiyorum sizinle.

                Nerede o eski bayramlar diye hayıflanacak kadar yaşlı değilim henüz. Bir GSM firmasının reklamında konu edildiği gibi şimdiki bayramlar da güzel diyenlerdenim. Ve gelecek yıllardaki bayramların daha da güzel olacağını ümit etmekteyim. Fakat yine de olduğum yerde durup geçmişe bakmayı seviyorum ve çocukluğumun bayramlarını anmadan edemiyorum.

                Babam askerdi ve meslek hayatının büyük bölümünü İzmir’de tamamladı. Benim ailemle birlikte İzmir’e ilk gelişim puslu bir Eylül sabahına rastlar. Yıllardan 80, Eylülün 12’si, ülkede ihtilal olmuş, sokağa çıkma yasağı var, Karşıyaka istasyonunda tirenden inen ailemi polisler karşılamış, polis otosuyla bizi eve bırakmışlar. O sabah yaşadığımız bu nahoş karşılamadan mı bilmem İzmir’i hiçbir zaman benimseyemedim.

                O günden itibaren hayatımız İzmir – Balıkesir – Bursa üçgeninde; tiren, otobüs ve en son hususi otomobile tekamül eden ulaşım araçlarıyla yapılan yolculuklar bütününe dönüştü. Belki bu denli çok yolculuk etmemizden ve belleğim üç ayrı şehre bölünmüş olduğundan nerelisin sorusunun cevabı benim için muğlaktı. Babam Dursunbeyliydi, ben de orada doğdum, üç aylık bebekken ayrılıp İzmir’e taşındık. Her tatilde mutlaka ziyarete giderdik. Orayı çok sevmeme ve keyifli vakit geçirmeme rağmen tam olarak oralı sayılmazdım, kendimi misafir gibi hissederdim.

                Bursa annemin doğup büyüdüğü şehirdi. Orada beni doğduğum andan itibaren tutkuyla seven bir dayım ve bize çok düşkün olan yufka yürekli bir dedem vardı. Ananemi ise hiç tanımadım. Annem bana hamileyken kaybetmiş annesini. Bu nedenle Bursa’yı her ziyaretimiz biraz buruk olurdu. Ben anane imgesi bir mezar taşından ibaret olan ve tatillerde ananeye gidip şımarma fırsatı bulan başka çocukları gizli gizli kıskanan bir çocuktum. Belki de ananemin ismini taşıdığım için aile nezdinde kıymetliydim ve bu isim ortaklığı ister istemez herkesin beni onunla özdeşleştirmesine sebep oluyordu. Her akraba ziyaretinde mutlaka ona ne kadar benzediğim, ne kadar güzel bir kadın olduğu, ne iyiliksever biri olduğu ve onu ne kadar erken kaybettiğimiz konuşulurdu. Hal böyle olunca hiç tanımadığı ananesinin hatıralarını dinleyip ağlayan içli bir çocuktum aynı zamanda. Bursa’yı doğduğum yerden daha çok sevmeme rağmen Bursalıyım da diyemezdim. Orası çok sevdiğim insanların yaşadığı şehirdi. Kendimi bildim bileli hayranı olduğum Osmanlının ilk başkenti ve gözbebeğiydi. Padişahlar, şehzadeler, büyük  Allah dostları, başlı başına bir şaheser olan Ulucami bile yeterdi Bursa’yı değerli yapmaya.

                İzmir’e gelince bizim için geçici ikametgahtı. Hangimiz buraya yerleşip kalacağımızı, istesek te ayrılamayacağımızı bilebilirdik ki. İzmir’i tanıyan, bilen yada hiç görmediği halde uzaktan sevenleri hayal kırıklığına uğratmak istemem ama ben bu şehirde sevilecek pek bir şey bulamadım. Ruhum hep yabancı kaldı. Eğer İstanbul’u tanımasaydım; orada duyduğum yakınlık, beni ezelden bir dost gibi karşılayan aşinalık olmasaydı, yersiz yurtsuz bir göçebe gibi hissetmekten hiç kurtulamazdım. Neyse ki İstanbul onca kalabalığına rağmen beni de kabul etti ve her ziyaretimde beni hep aynı sevecenlikle karşılıyor.

                Bayram yazısı diye başlayıp bütün hayatımı özetledim, inşallah sıkılmadınız diye umarak çocukluğumun bayramlarına geçiyorumJ

                Çocukken bayram demek memlekete gidilip sılayı rahim yapılacak demekti. Gerçi biz her tatilde soluğu ya Dursunbey ya Bursa’da alırdık ama bayramda orada olmak hepsinden daha güzeldi. Hayatımın en güzel bayramlarını çocukluğumun ilk devresinde geçirdim. İlkokula başlayana kadar her iki tarafın en küçüğü bendim ve bu sayede prensesler gibi bir çocukluk yaşadım. Her bayram en az üç tane bayramlık kıyafetim olurdu, bayram alışverişinde saç tokasından çantaya, beyaz dantelli çoraplardan kırmızı rugan ayakkabılara kadar her şey düşünülürdü. Bayram sabahına kadar defalarca prova yapar, evin içinde yeni ayakkabılarla dolaşırdım.

                Bayramlıklardan sonra bizi en çok mutlu eden şey bayram harçlıklarıydı. En büyük harçlığı veren en küçük amcam olurdu her zaman. En gıcır parayı verense bankacı olan amcamdı. Eğer tatil uzunsa her iki tarafa da gidilmişse bayramın sonunda küçük bir servete sahibim demekti. Bayram harçlıklarıyla aldığımız çikolata, cips gibi abur cuburları yemek ve bayramyerindeki oyuncaklara binmek, bayramı bayram yapan en güzel şeydi.

                Sonra büyüdük. Harçlıklar azaldı. Kıyafetler artık eskisi kadar önemli değildi. Oyuncaklara binmek yada midemizi bozuncaya kadar abur cubur yemek için fazla büyüktük. Herşeyin rengi değişti. Canlı kırmızılar, maviler, sarılar yerini soluk pembelere, eflatunlara bıraktı. Annemle babama kızıp küstüğüm ve fakültedeki hocama bayramların eski tadı kalmadı diye yazdığım bir bayramın son günü, annem karlı bir yokuştan aşağı kayıp düştü. Yerde kıpırtısız yattığını görmek ve ilk kez bu kadar yakın birini kaybetme ihtimaliyle yüz yüze gelmek hayatımın en korkutucu anıydı. Ambulansla onu İzmir’e taşırken acıdan kendini kaybettiğini, dua etmekten başka elimden bir şey gelmediğini görmek, bayramın başında attığım mesajın ne kadar yersiz ve anlamsız olduğunun bir göstergesiydi. Annem uzun bir tedavi gördü, ağır ameliyatlar geçirdi ve çok şükür iyileşip eski sağlığına kavuştu.

                O günden sonra bayramlara hak ettikleri değeri vermenin anlam ve önemini artık biliyorum. Bayramın aileyle ve eşle dostla geçirilmesi gereken özel zaman dilimleri olduğunu düşünüyorum. Gelecek bayramlarda eğer bir çocuğum olursa, ona mutlaka bayrama özel bir kıyafet almayı ve bayram harçlığı verip gönlünce eğlenmesine müsaade etmeyi hayal ediyorum.

                Gelecek Ramazan bayramınızı şimdiden kutluyor, hepinize sağlık, afiyet ve huzur dolu mutlu bir bayram diliyorum. (18/09/2009)